Սա առաջին անգամ է, երբ ես պետք է խոսեմ ինձանից: Ինձ պետք է հանգստություն: Ես հանգստության ձգտող մարդ եմ և ամեն քայլ բերում է նրան, որ ես հոգեպես ու ֆիզիկապես լինեմ հանգիստ: Հանգստություն ասելով՝ նկատի չունեմ նստել բազմոցին ու ոչ մի բան չանել…
«Ըսի-ըսավ»՝ Տիգրան Վիրաբյանի հետ
Նա որոշել է թռնել տիեզերք, բացահայտել մոլորակային կյանքն ու նվերներով վերադառնալ Գյումրի, ցանկանալով զբաղեցնել Յուրի Գագարինի տեղը: Դա էլ քիչ է, ասում է, որ Մարս անունը ստացել է հայկական պատերազմի աստված Մարսի պատվին, հայկական դիցաբանությունում՝ Տիգրան: Եվ այն, որ ես տանը նստած իմ հեքիաթներն եմ պատմում Ձեզ, դա դեռ չի նշանակում, որ Տիգրան Վիրաբյանը, իսկապես, որոշել է հասնել Մարս և գրավել հայկական դիցաբանությունը:
«Ըսի-ըսավ»` Միշա Պողոսյանի հետ
Բամբասանքը մեր կյանքի մի մասն է կազմում, այն քայլում է փողոցով, նրբանցքներով, այցելում տներ, նույնիսկ նստում ավտոբուս և հասնում գյուղ, հարևաններին սուրճի առիթ հաղորդում և ակաջից ականջ հասնում բամբասվողին: Իսկ որևէ մեկի վատ կամ լավ արարքը պատմելը բամբասա՞նք է: Իհարկե՛: «Ըսի-ըսավ»-ի մասին երկար կարելի է գրել, փիլիսոփայել, բայց կարիք չկա, քանի որ մեր նախագծում կարևորը ոչ այնքան վիճակն է, որքան դրա արդյունքը։ Սա ամենևին էլ ես չեմ մտածում, այլ տնային «խալաթով» նստած մի օրիորդ, ով մտածում է, թե ինչպես բամբասվել «Շրջապատի» հետ ՄԻՇԱ ՊՈՂՈՍՅԱՆԻ մասին: