Լույս է տեսել մանկավարժ, գրող Հասմիկ Վարոսյանի «Մնա ափիս մեջ» բանաստեղծությունների և պատմվածքների անդրանիկ ժողովածուն: Բանաստեղծուհին, ով հաջորդ տարի նշելու է յոթանասունամյակը, ասում է, թե ինքն իր հանդեպ քննադատորեն է վերաբերվում և սեփական բանաստեղծություններին տրված շռայլ գնահատականներին վերապահումով է մոտենում. «Մտերիմներս էլ կհավաստեն, որ ես այնքան էլ բաց մարդ չեմ, անընդհատ ներամփոփված եմ իմ մեջ և իմ արժանիքներն ինքս չեմ ուզում գնահատել…»:

«Օր տուրիստն էլ գա, իրան կտանին մոտը, կըսեն՝ աշե, ըսիգ մեր գենետիկ քիթն է, էս էլ, օր կըսեն լեննագանցիք մեծ բերան են, էդ մեծ բերանն է: Մե ուրիշ բանմ էլ կա. սովետմիության ժամանակ, աշխարհն օր առաջին անգամ իմացավ, թե բացի Մոսկվայից կա նաև Լենինական, ըդիկ 80 թվին էր ու Յուրի Վարդանյանի շնորհիվ էր: Ըսքան լեննագանցի չեմպիոն ունինք, օր աշխարհը չունի. Յուրիկին՝ շտանգով, Արթուրին՝ բառեցի տրիկոյով, բռասոկ էնելով, Էմմիյանին՝ թռնելով… է՞լ որն ըսեմ, ո՞րը մոռացա»:

Գյումրու Ռիժկովի ճեմափողոցում «անպատասխանատու» մարդիկ պարաններ էին կապել ծառերից ու իրենց «լվացքը» կախել: Ռիժկով փողոցում սովորականի պես ճեմող ու ամեն ինչ տեսած մարդկանց համար սա անսովոր երևույթ էր: Նրանք՝ առաջին տպավորությամբ, զարմացած, իսկ հետո նաև` հետաքրքրված, մոտեցել ու նայել էին, թե էդ ի՞նչ «լվացք» է, ո՞վ է հանդգնել այս կերպ վարվել քաղաքի բանուկ ճեմափողոցի հետ:…

Դահլիճի հանդիսականներին Մեսսինգն առաջարկել է որևէ գրառում կատարել, իսկ նրանցից յուրաքանչյուրի զարկերակը շոշափելուց հետո, խոստացել բացահայտել գրության բովանդակությունը: Այդ տարիներին Լենինականում «Գեբելս» մականունով տաքսիստ է եղել: Նա հայտնի էր իր հայհոյական բառապաշարով: Մի խոսքով, բոլորը գիտեին, որ հայհոյախոս է Գեբելսը: Նա մոտեցել է Մեսսինգին ու թևը մեկնել նրան: Մեսսինգը շոշափել է նրա զարկերակն ու ասել. «Ինչպե՞ս չեք ամաչում, երիտասարդ»: «Գեբելսին» պարզ դարձավ, որ նա կռահել էր, թե ինչ է գրված թղթին: Իհարկե, այս անգամ էլ «Գեբելսի» երևակայությունը հայհոյանքից հեռու չէր գնացել…

«Ելք» դաշինքն առաջարկում է անվանափոխել մայրաքաղաքի բոլշևիկյան ժամանակաշրջանի հետ առնչություն ունեցող անուններ կրող փողոցները: «Ելքի» կողմից այս հարցի բարձրացումը դժվար է պոպուլիստականից հեռու համարել…

Գյումրու Բուլվարային թաղամասում գտնվող նախկին ռադիոգործարանից, որպես անցյալի հուշ, փլատակներն են մնացել: Այն Լենինգրադի ռադիոգործարանի մասնաճյուղն էր և նախատեսված էր, որ աշխատելու են նաև ռուս մասնագետները, ուստի սրան կից կառուցվել էին նաև հանրակացարանային երկու մասնաշենք: Մինչդեռ, ինչպես ասում են, երկրաշարժն ի չիք դարձրեց գործարանի հետ կապված բոլոր ծրագրերը, դե, եղած-չեղածն էլ, ինչպես հարկն է թալանվեց, իսկ հանրակացարանները «հանպատրաստի» բնակելի տարածքներ դարձան անօթևանների համար…

Հարցազրույց Գյումրու Վարդան Աճեմյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնի տնօրեն ՏԻԳՐԱՆ ՎԻՐԱԲՅԱՆԻ հետ: