Լիպարիտը շատ էր նեղվում, որ իրեն Լիպո էին ասում: Երևի ինչ-որ յուրահատուկ բան ուներ, որի մասին մենակ ինքը գիտեր ու չէր ասում: Մեզ նման սովորական մարդիկ տեղյակ չլինելով էդ յուրահատուկից` նրան Լիպո էին ասում: Նրա ծագման մասին գիտեինք այնքանով, որ ոչ վաղ անցյալում հայրը` Մաթոսը, Չրախլի գյուղից էշի վրա բարձած կեղծ մեղր էր բերում քաղաք վաճառելու: Բայց Լիպոն անդրդվելի էր, և իր անվան հետ կապված յուրաքանչյուր ոտնձգություն համարում էր համարյա անձնական վիրավորանք:

Շենքի ժողովուրդը նրան էդպես էր անվանում, որովհետև սիրուն տղամարդ էր, ու ինքն էլ գիտեր, որ իր մասին խոսելիս հենց էդպես էլ ասում են՝ «Սիրուն Սուրիկ»: Տաքսի էր քշում և իր մեքենան էլ միշտ սիրուն, պլպլան, իր նման կոկիկ:

Փոխանակ էդ էշ սերիալները նկարեք, գոնե օրինակ վերցրեք իտալացիներից, ռուսներից, ֆրանսիացիներից ու էլ չեմ ասում` թուրքերից ու ամերիկացիներից… Իրենց թագավորների, սուլթանների ու իշխանների հերոսական անցյալի, իրենց մշակութային ազգ լինելու մասին շքեղ սերիալներ են նկարահանում ու տարածում…