«… տղեքը կմնան ըստեղ ու կկռվին, նման հաջողություն են ունենում, որի համար պիտի պարծենաս, շնորհակալ լինես։ Էսօր Չինաստանից հյուրեր ունեի, ասում եմ Գյումրին սպորտային քաղաք է, դե պատկերացրեք, 9 միլիոնանոց Սիան քաղաքը չեմպիոն չունի, 100 հազարանոց Գյումրին 3 հատ չեմպիոն ունի…»

Գյումրու Վարդանանց հրապարակում 30-ամյա Նորայր Դավթյանի ջանքերով տեղադրվեց առաջին սմարթ-կանգառը:

«Մի էպիզոդ կար, որ Ֆրունզիկը ապտակում է Վարդուշին։ Մեկ-երկու անգամ ապտակեց օդում, ասացի. «Ֆրունզե Մուշեղիչ, խնդրում եմ իրական ապտակեք, մի կարգին խփեք, որ ես զգամ ապտակը»։ Ասաց. «Հա՞, ուզում ես կարգին, իրական խփե՞մ… էնպես զարկեմ, որ աչքերիցդ կրակ թափվի»…

Իր աշխատանքները Լևոն Լաճիկյանն այսպես է մեկնաբանում. «Շենքերն ինձ համար քարե անշունչ կառույցներ չեն։ Դրանք ավելի շատ մարդկային ոգու ամրոցներ են, միջավայր կերտող, բնավորություն ու մտածողություն կազմավորող և ճաշակ կրթող երևույթներ…»։

Գյումրու քաղաքապետարանի մշակույթի և երիտասարդության հարցերի բաժինը հանդես է գալիս հերթական՝ ուղղակի և անուղղակի իմաստով, դասական նախաձեռնությամբ. առաջին անգամ և այսուհետ` ամեն տարի, հունիսի վերջին 7 օրերին կանցկացվի «Արթ Շաբաթ» դասական երաժշտության փառատոն: Իսկ մինչ այդ, դասական արվեստի սիրահարներին քաղաքի տարբեր դահլիճներում ներկայացվեցին քաղաքի այն բացառիկ ներուժը, որն այսօր ստեղծում, կատարում ու տարածում է դասական երաժշտությունը:

Սա կենտրոն է, որն ամբողջովին բավարարում է ցանկացած կարիք, օգնում է կողմնորոշվելու, գնահատելու սեփական կարիքները, հնարավորություն է տալիս ինքնուրույն որոշում կայացնելու, ընտրություն կատարելու, ինքնակայացման, ինքնաբացահայտման հիանալի հնարավորություն է: Եվ հիմա «Երիտասարդների տունը» փորձում է այդ մոդելով աշխատել…

Հարցազրույց Գյումրու գլխավոր ճարտարապետ ՀԵՆՐԻԿ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԻ հետ:

Ներդրողները նախ հաշվարկ են անում. որտեղ է բնակչությունն ավելի վճարունակ, որտեղ է կումունիկացիաներն ավելի լավ: Այդ իսկ պատճառով ներդրողների համար Երևանն առավել նպաստավոր տարածք է, քան Գյումրին: Իսկ Գյումրին ներդրման համար գրավիչ դարձնելու համար անհրաժեշտ են արտոնյալ պայմաններ…

Ըստ ակադեմիայի աշխատակիցների մասնավոր խոսակցությունների. «Խնդիրները սրանցով չեն ավարտվում»… Ֆուտբոլի ակադեմիայի շենքը նման է այն նորահարսին, որի երեսին քանի դեռ քող է գցած՝ հիասքանչ է, իսկ երբ քողը բարձրացնում ես, այ, այստեղից սկսվում է անտեսանելի կողմի բացահայտումները…

«Շատ բան կախված է եղել անհատներից, որոնք լուրջ դերակատարություն են ունեցել, որպեսզի մեր քաղաքը տարբեր հարթակներում ավելի ճանաչելի դարձնեն: Բայց պետական մակարդակով ևս խթանման անհրաժեշտություն կա: Մենք յուրահատուկ «պրոդուկտ» ունենք, որը կարող ենք գեղեցիկ «վաճառել», բայց անգամ տեղում՝ մենք այդքան տեղյակ չենք…»: