Թեթև արդյունաբերության ոլորտում «Լենտեքսը» Հայաստանում համարվում է լիդեր: Տարիների ընթացքում ցուցաբերած դրական վարքագիծը չի վրիպում կառավարական մարմինների ուշադրությունից: Կառավարական պարգևներն ու շնորհակալագրերը հաջորդում են իրար` «Անանիա Շիրակացի» մեդալ՝ ՀՀ նախագահի կողմից, իսկ օրեր առաջ շնորհվեց շնորհակալագիր՝ ՀՀ վարչապետի կողմից…

Վերջին՝ որոշիչ մենամարտում մեզ դիմակայում էր հանրահայտ Ալեքսանդր Դրուզի թիմը, որի հովանավորներն էին ճապոնական «Ֆուջին» և գարեջրի «Բալթիկա» ընկերությունը, իսկ մեր հովանավորը՝ Բարձրյալն էր: Եվ, ինչպես Արան հետո ասեց, այդ օրը Աստված հայ էր, համ էլ՝ լեննականցի: Եզրափակչից րոպեներ առաջ ես դեռ զբաղվում էի հետադարձ տոմսերի հարցով և հեռուստաստուդիա եկա գրեթե վերջին վայրկյանին…

Երևի փոքր-ինչ այս սոցիալական տեսակը ներկայացնողներին ճանաչելու համար ճիշտ կլիներ, եթե մեր իշխանավորներն անճանաչելիորեն հանդերձավորվեին, քաղաք դուրս գային ու տեսնեին, թե ժողովրդի զգալի մասն ինչպես է գոյատևում: Չէ՞ որ համբերությունը առաձգական չէ և անվերջ երկար չի կարող ձգվել: Ու Հայոց ոստանը լքողների շարքերն արդեն կսկսեին անվերջության կարգով ձգվել…

Հիշում է իր սարքած հեծանիվը, բազկաթոռը, ստվարաթղթից պատրաստած այլ խաղալիքներ: Իսկ դպրոցական տարիներին արդեն շրջակա միջավայրն է իր տարածականության մեջ նոր գրավչություններով երևում: Պատանու հետաքրքրությունների պարագիծն ընդարձակվում է: Նրա աչքին չափազանց հրապուրիչ են ներկայանում հնադարյա հայկական եկեղեցիները…

Ինձ թվում է, թե մեր` գյումրեցիներիս հումորը պայմանավորված չէ տրամադրվածությունից: Այն նույնիսկ իրավիճակային էլ չես անվանի, ուղղակի դա մեր մտքի և խոսքի «համեմունքն» է, ու շատերս անգամ չենք գիտակցում, թե ո՞րն է մեր խոսքի մեջ ծիծաղելին: Անգամ առանձնակի կարևորություն չենք տալիս դրան և չենք էլ մտածում, որ մեր խոսքում ինչ-որ բան ուրիշների համար ծիծաղելի «նոտայով» է հնչում…

Հաղթականորեն այգու մուտքի մոտ վեր բարձրացող կամարի ճարտարապետ Սուրեն Կուրազյանը պատմում է, որ սկզբում Կուրսկի մեր հայրենակիցներն ասել էին, որ իբրև հայ-ռուսական բարեկամության խորհրդանիշ, իրենք պուրակի մուտքի մոտ կուզենային տեսնել Կուրսկում վաղուց կանգնեցված զորավար Ժուկովի արձանի նմանակը: «Ստիպված էի մեր հայրենակիցներին համոզել, որ դա կոնկրետ այս պուրակի համար լավագույն լուծումը չի կարող լինել,- պատմում է ճարտարապետը,- դե, իսկ հետո ես իմ` կամարակապ մուտք ունենալու տարբերակն առաջարկեցի, որին էլ նրանք իրենց համաձայնությունը տվեցին»…

«Մեզ թող չստիպեն, որ ծայրահեղ քայլերի գնանք, թող ոչ մեկը մոտ չգա իմ տանն ու ինչ-որ առաջարկներ անի, թե չէ՝ կվառեմ, ես էլ մեջը կմնամ: Էդ գումարով ես ի՞նչ պիտի առնեմ… Կդառնանք բոմժ, առանց այն էլ այս երկրում դարձել ենք այդպիսին: Մեզ համար ի՞նչ է արել պետությունը, ի՞նչ օգուտ ենք ստացել, թող ոչ մեկը չգա ու իրա սրտի ուզած գինը չառաջարկի, չեմ վաճառում ու վե՛րջ… Վարչապետ չէ, թող նախագահ լինի»…

Գյումրեցիները բազմիցս բողոքներ ու դժգոհություններ են հայտնել քաղաքի այս կամ այն փողոցում աղբամանների մոտ կուտակված աղբից, որն օրեր շարունակ մնում է տեղում՝ շուրջբոլորը գարշահոտություն տարածելով: Ճիշտ է քաղաքի կենտրոնական հատվածում աղբամանները պարբերաբար մաքրվում են, սակայն երկրորդական փողոցներում պատկերն այլ է…

Գործարարները ևս մեկ անգամ նշեցին, որ պետք է Գյումրուն, Շիրակի մարզին հարկային արտոնություն տալ, քանզի շատ մեծ դժվարությամբ արտադրություն են կազմակերպում, բայց առաջ գնալ չեն կարողանում, Երևանի հետ մրցակցությունում են անգամ պարտվում: Մարզպետն էլ հակադարձեց, որ շատ ձեռնարկություններ չունենալով որևէ հարկային արտոնություն, հաջողության են հասնում, բայց և աղետից արդեն 30 տարի է անցել, պետք չէ այն շահարկել…