ՀՀ տարածքային կառավարման եւ ենթակառուցվածքների նախարարի պաշտոնակատար Սուրեն Պապիկյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է.
«Տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարարության Հայաստանի տարածքային զարգացման հիմնադրամի միջոցով իրականացվող` «Տեղական տնտեսության եւ ենթակառուցվածքների զարգացման» ծրագրի շրջանակում, ՀՀ կառավարության և Համաշխարհային բանկի ֆինանսավորմամբ` Գյումրիում սպասվում են նոր խոշոր ներդրումներ։
Նրանք պետք է կոնսենսուսային Ծրագիր ներկայացնեն Հայաստանի քաղաքացիներին, Արցախի իշխանությանը, հայ ժողովրդին եւ միջազգային հանրությանը: ԳԽ բոլոր պատգամավորները, անկախ ներկա պահին որ ճամբարում են, պարտավոր են մի կողմ թողնել համակրությունները եւ հակակրանքները եւ վերադառնալ այն օրերի էներգետիկային, երբ դրվում էր Հայոց անկախ պետության հիմքը:
Նիկոլ Փաշինյանը մի բավականին տխմար հոդված էր գրել բանակցային գործընթացի և 44-օրյա պատերազմի մասին։ Ընդ որում՝ տխմարը ոչ միայն բուն հոդվածն էր, այլև ընդհանրապես այդ թեմայով հոդված գրելու գաղափարը, որովհետև մարդը պիտի գրի միայն այնպիսի բաների մասին, ինչից հասկանում է։
Մենք բոլորս դատապարտված ենք կարգապահ լինելու: Մի լսեք այն անուղեղ ու մեծախոս “ծակ պրոֆեսորներին”, որոնք ասում են. “Սա սարքած գործ ա, այ մարդ, ես չեմ վախենում…”: Նրանք չեն հասկանում, որ եթե նույնիսկ սարքած է, միևնույն է, դրանից մահացու վտանգը չի անցնում: Ուշադիր եղեք ձեր անչափահաս քույր-եղբայրների և հատկապես ծնողների, տատիկ-պապիկների նկատմամբ:
Արմեն Խաչատրյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է. Սերժիկի անխափան ընթացքը նոր թափ է հավաքում՝ Հ1-ով սլիվ է գնացել ու միշիկ-TV-ի «դեզի մեջ մախաթը կորցրել են»: Վաղն են փնտրելու կադրերը նկարողին, հրապարակողին ու չենք զարմանա, եթե սա էլ գաղտնալսման ճակատագրին արժանանա: Թավշյա հեղափոխությամբ ոգևորվածներս դարձանք վարչապետի պաշտպանն ու վահանը, աջ ու ձախ կռիվ տվեցինք՝ հանուն Նոր Հայաստանի, […]
Վենետիկի հանձնաժողովում եւ Եվրոպայի Խորհրդում, իմ բարեկամների տեղեկությունների համաձայն, երեկ, հոկտեմբերի 11-ին Վենետիկի հանձնաժողովը որոշում-կարծիք է ընդունել Հայաստանի դատական օրենսգրքում եւ այլ օրենքներում առաջարկվող փոփոխությունների վերաբերյալ։
Հայաստանի և Արցախի ժողովուրդները, բանակները, կամավորականները, երկու հանրապետությունների իշխանությունների կազմակերպական հմուտ ղեկավարությամբ, կատարեցին անհնարինը, ծնկի բերելով ագրեսորին մի պատերազմում, որում հակառակորդն ուներ ժողովրդագրական և տնտեսական ռեսուրսների, զինամթերքի և սպառազինությունների բազմապատիկ առավելություն։
Գերագույն գլխավոր մերժվածի լեզուն Կրեսոսի որդու պես բացվեց՝ Մեռելոցին, իսկ ամենակարևորը՝ Ռոբերտ Քոչարյանի վերաբերյալ քրեական գործը մեղադրական եզրակացությամբ դատախազին ուղարկվելու օրը:
Լիպարիտը շատ էր նեղվում, որ իրեն Լիպո էին ասում: Երևի ինչ-որ յուրահատուկ բան ուներ, որի մասին մենակ ինքը գիտեր ու չէր ասում: Մեզ նման սովորական մարդիկ տեղյակ չլինելով էդ յուրահատուկից` նրան Լիպո էին ասում: Նրա ծագման մասին գիտեինք այնքանով, որ ոչ վաղ անցյալում հայրը` Մաթոսը, Չրախլի գյուղից էշի վրա բարձած կեղծ մեղր էր բերում քաղաք վաճառելու: Բայց Լիպոն անդրդվելի էր, և իր անվան հետ կապված յուրաքանչյուր ոտնձգություն համարում էր համարյա անձնական վիրավորանք:
Շենքի ժողովուրդը նրան էդպես էր անվանում, որովհետև սիրուն տղամարդ էր, ու ինքն էլ գիտեր, որ իր մասին խոսելիս հենց էդպես էլ ասում են՝ «Սիրուն Սուրիկ»: Տաքսի էր քշում և իր մեքենան էլ միշտ սիրուն, պլպլան, իր նման կոկիկ: